För allens gifft't een faste Stünn, een Tied för elkeen Saak ünnern Heben. Tied för to Welt kamen un Tied för Starven. Tied för Jammern un Tied för Juuchhein. Tied för Striet un Tied för Leevhebben. Watt hett de, de wat deit, veel vun dat, neem een sik mit afschinnen mutt? Ik heff dat Wark sehn, dat Godd de Minschenkinners geven hett, dat se sik dormit afgeben schüllt. Allens hett Godd schöön maakt to sin Tied. Ok de Eewigheit hett Godd jem in't Hart sett. Blots: De Minsch findt nich dat Wark, dat Godd vun Anfung bit to'n Enn maakt hett. Dor kreeg ik dat wies: Dor is nix Beters mang, as dat een sik freun un in't Leeven sik dat goodgahn laaten kann. Awers ok: Jeedeen Minsch kann eeten un drinken bi all sin Schinneree - ok dat is een Gaav vun Godd.
(Prediger 3, 1-13)
